Eindelijk Toulouse

Ik heb vandaag eindelijk op Toulouse mogen rijden. Eindelijk omdat ik al een hele week aan het aftellen was.

Dit is de enige foto die gelukt is. Volgende keer moet mijn mama er maar trekken die wel lukken :p

Het was raar om op Toulouse te rijden. Ze was al bijna een jaar niet meer bereden. Maar het ging wel goed, nog niet perfect, maar wel goed. Toulouse doet mij een beetje aan Twiety denken. Twiety die kon ook zo met haar hoofd naar beneden trekken en Toulouse deed dat in het begin ook.

Ik heb ook al balkjes gelopen en dat ging wel heel goed. Alleen sprong ze ineens over het eerste balkje dat op grond lag.

Ik dacht dat ik elke week eens op Toulouse mocht rijden, maar ik mag nu om de twee dagen met haar rijden. Straks heb ik nog paard te veel. Ja, ik weet het, ik ben een gelukzakske.

Soms denk ik dat aan het dromen ben en dat ik straks wakker ga worden.

Verleden jaar was ik nog zo verdrietig omdat de manegehouders van mijn vorige manege zo lelijk tegen mij deden en dat ze mij daar buiten wilden pesten. Ik ben nog altijd blij dat ik toen samen met mama besloten heb om daar weg te gaan. Mama zei toen nog dat alles om een reden gebeurt. En nu moet ik haar gelijk geven. Als je ziet wat ik in bijna een jaar al gedaan heb. Ik heb Quinto gekregen, daarna kwam Tobias erbij. Nu is er ook nog Toulouse. Ik heb Katrien leren kennen, een heel leuke vriendin. Ik heb ondertussen al veel wedstrijden gereden en binnenkort ga ik springen op wedstrijd.

En niet te vergeten: Staf. Hij leert mij veel bij en door hem kan ik nu op drie paarden rijden. En samen maken we ook veel plezier.

Ik leef echt een leven waar iedereen gewoon maar kan van dromen.